Na Wyspach Zielonego Przylądka, gdzie naczelną zasadą jest „no stress” – tam fantastycznie się odpoczywa. Nie ma stresu, jest bardzo fajnie. Dla mnie to „No stress” znaczy tyle, żeby nie pogłębiać swojej choroby i nie wprowadzać złego samopoczucia. Ta choroba postępuje. Muszę się z tym pogodzić.

Jestem emerytowanym pracownikiem służby zdrowia. Pracowałam w Zakładzie Teleradioterapii przy napromieniowywaniu chorych nowotworowo wysoką energią. Tego typu praca na pewno miała wpływ na ukształtowanie mojej osobowości i podjęcie walki z chorobą. Z wielu rzeczy po kolei muszę rezygnować, ale w dalszym ciągu nie poddaję się; mówię sobie „Ole! Ole! Nie damy się!” [śmiech]. Wielu znajomych spoza Trójmiasta, nie wie o tym, że ja poruszam się na wózku. Robię zdjęcia od połowy w górę.

Opowiadając o swojej chorobie, emocjonalnie przeżywam ją. To jest rozdrapywanie ran. Nie chcę obciążać innych.

Dzieląc się pozytywnymi przeżyciami z kimś, wywołując uśmiech na twarzy i pogodę ducha, o ile lepiej mi się z taką osobą przebywa. Jest coś takiego jak śmiechoterapia. Śmiech udziela się również osobom, które nie są bezpośrednio zainteresowane. A jeżeli ja usiadłabym w towarzystwie osób starszych – i tak się zdarza, chociaż są wyjątki – i wszyscy siedzimy i płaczemy nad sobą, użalamy się  –  jaki jest mój nastrój, pogoda ducha? Znika, nie ma jej. Najłatwiej jest usiąść i płakać. Ale zupełnie inaczej jest, gdy wzbudza się jakiś uśmiech, pogodę ducha.

Myślę, że tu dużą rolę odgrywa genetyka. Pozytywne myślenie jest w genach.

Zawsze byłam otwarta do wszystkich ludzi, bez względu na to, czy to był czarny, czy żółty czy zielony człowiek [śmiech]. Dla mnie człowiek zawsze był człowiekiem. Trzeba znaleźć drogę do każdego człowieka, tak to wygląda.